Prolog

Berlin 2009  rok

            Wychodząc z hali, idę ulicami niemieckiego miasta. Obserwuję biegnących przed siebie ludzi, myśląc co może kryć się za ich twarzami. Wymyślam różne historie, które pozwalają odprężyć się po ciężkim treningu. Nim zdążę się obejrzeć, docieram pod apartamentowiec, w którym mieści się moje mieszkanie. Uśmiechając się do samego siebie, wbiegam po schodach. Czym prędzej otwieram drzwi lokum, rzucając torbę obok wbudowanej w ścianę szafy. Mój dobry nastrój znika tak szybko, jak się pojawił. Od progu słyszę płacz dziecka, który dobiega z sypialni. Podświadomie czuję, iż wydarzyło się coś złego. W gruncie rzeczy nie mylę się. Kiedy tylko przekraczam próg pomieszczenia, moim oczom ukazuje się przerażający widok: Katherina siedzi oparta o ścianę. W łóżeczku leży płaczący Maks, lecz ona wcale się nie przejmuje. Na jej ramieniu, zaciśnięty jest skórzany pasek, który pomaga uwidaczniać się krwistym żyłom. W jej drugiej dłoni trzyma napełnioną, brunatnym płynem, strzykawkę. Czym prędzej podbiegam, wyrywając z jej dłoni „narzędzie”. Moja dziewczyna wydaje się być przebudzona z dziwnego letargu. Zupełnie niepostrzeżenie podrywa się, chcąc odebrać mi swoją własność. Ja jednak nie daję za wygraną. Rzucam strzykawką o podłogę, rozdeptując. W jej oczach czai się mord. Rzuca się w moją stronę, z zamiarem zadania ciosów. Jestem jednak silniejszy. Łapię ją za nadgarstki, unieruchamiając na chwilę w miejscu.

            - Puść mnie! – Krzyczy, co jeszcze bardziej wzmaga płacz małego.

            - Puszczę, jak się uspokoisz! – odpowiadam w podobnym tonie.

            - Wiesz, jesteś zwykłym idiotą – patrząc w oczy, cedzi słowa przez zęby.

Nie mam pojęcia, co odpowiedzieć. To nawet lepiej. Nie chcę wdawać się w kolejne potyczki słowne, bo to i tak nic nie pomoże. Wręcz przeciwnie. Będzie jeszcze gorzej. Pomijam fakt, że Katherina jest w zasadzie nieobliczalna. Boję się, że zrobi coś naszemu synkowi, dlatego też pozwalam jej wyciągnąć walizkę i opuścić mieszkanie. Ze zdumieniem odkrywam, iż wcale nie zależy mi na narkomance, która przed chwilą mnie rzuciła. Nasz związek i tak nie miał już żadnych perspektyw.

            - I żebym cię tu więcej nie widział! – krzyczę, zamykając za nią drzwi.

W chwilę później wracam do wnętrza mieszkania i staram się utulić synka do snu. Nie jest to łatwe, ale udaje się. Gdy Maks zasypia, w mojej głowie rodzi się jedna myśl: „Opuszczę Berlin i zacznę nowe życie. Bez niej.”

###

Witam wszystkich na moim nowym blogu! 

Mam nadzieję, że opowiadanie Wam się spodoba i chętnie będziecie je czytać.

Jeśli ktoś chciałby otrzymywać informacje, proszony jest o

wpis do zakładki znajdującej się w Menu bloga.

Zapraszam również na fanpage opowiadania na facebooku.

Do napisania za tydzień! :)

Jakieś pytania?