Rozdział 5

               Dzisiejszy dzień jest moją zmorą. Za parę godzin razem z drużyną mamy wyjechać na mecz do Rzeszowa. W związku z tym odczuwam strach – strach o Maksa, który po raz pierwszy zostanie sam, z nową opiekunką. Co prawda Ada zrobiła na mnie dobre wrażenie, jednak mój syn nie jest do niej przekonany, stąd mam obawy, co do zostawienia małego z nianią. Jednak staram się o tym nie myśleć. Póki malec śpi postanawiam przygotować się do wyjazdu. Wyjmuję więc swoją torbę na kółkach, po czym zaczynam wkładanie niezbędnych do wyjazdu rzeczy. Na szczęście wszystko znajduje się we właściwym miejscu, więc nie muszę niczego szukać. Kolejno podchodzę do szafek, w których trzymam stroje, ubrania na zmianę, ręczniki i temu podobne pierdoły. Wszystko spokojnie układam do torby, pilnując, by niczego nie zapomnieć. Nie cierpię pakowania się, gdyż zawsze coś zostawiam. Najchętniej w ogóle bym nie wyjeżdżał, a został z małym w domu. Jednak z bólem serca przypominam sobie, że to nie możliwe. Jeśli nie pojadę, drużyna zostanie bez jednego z atakujących, co w klubie jest równoznaczne z zerwaniem kontraktu. A tego wolę uniknąć. Z całym szacunkiem do mojej byłej dziewczyny, nie chcę podzielić jej losu. Nie chcę również, aby ktoś odebrał mi małego, tylko dlatego, że nie potrafię zapewnić mu odpowiednich warunków do życia. Zawsze ktoś może zacząć wrzucać mi kłody pod nogi, ale nawet jeśli, będę robić wszystko, aby Maks mógł się spokojnie rozwijać. Kiedyś to sobie obiecałem i nie zamierzam złamać słowa.

###

            Kiedy kończę pakowanie, słyszę dźwięk otwieranych drzwi. W progu mojej sypialni staje zaspany Maks, który trzyma w rączkach swojego ulubionego misia – Huberta. Natychmiast przerywam wykonywaną czynność i odwracam się w stronę malca. Chłopiec od razu wtula się w moje silne ramiona. Przez kilka minut tkwimy połączeni uścisku. Jednak, gdy mały się ode mnie odrywa, wyraźnie widać, że jest smutny. Jego oczka robią się szkliste, a miś ląduje na podłodze. Po jego policzku płynie pierwsza łza. Widzę, jak małemu trudno jest się ze mną rozstać, lecz niestety nie jestem w stanie temu zapobiec. Nawet gdybym chciał coś zmienić, to nie możliwe. Bo przecież jak można wpłynąć na zawód, w którym pracuję? Zawód siatkarza ma tę wadę, że niestety muszę dużo podróżować, a nie zawsze mogę zabierać ze sobą synka.

            - Tata, ja nie chcę, żebyś wyjeżdżał – Maks chlipie w rękaw mojej koszulki.

            - Ale muszę – odpowiadam równie smutnym głosem – to moja praca.

            - Proszę… - od tego łkania zaczyna mi się krajać serce.

            - Słońce – mówię spokojnie – niedługo wrócę, a wtedy na pewno zrobimy coś fajnego.

            - Obiecujesz? – mały troszkę się rozpromienia.

            - Obiecuję – odrzekam, ponownie go przytulając.

Obietnica złożona synowi pomaga bardziej, niż się spodziewałem. Chłopiec w mgnieniu oka zapomina o swoim smutku i chętnie pomaga w dokończeniu pakowania. Torba bardzo szybko zostaje postawiona przy drzwiach. Natomiast ja, w towarzystwie Maksa udaję się do kuchni, gdzie wspólnie przygotowujemy śniadanie. Co prawda mogłaby je przygotować Ada, jednak mam trochę czasu do wyjścia, więc postanawiam spędzić go razem z małym. Chcę, żeby chłopiec zdążył się nacieszyć moją obecnością, zanim zostawię go aż na dwa dni.

            - A będziesz mi kibicował? – pytam, kiedy chłopiec popija kakao.

            - Tobie, tatuś? – uśmiecha się tajemniczo – zawsze!

            - Jesteś moim najwierniejszym kibicem – chwalę małego.

            - A jest drugi taki, jak ja? – z ust malca pada pytanie.

            - Oczywiście, że nie – mówię, czując ciepło rozlewające się po sercu.

Jestem pewien, że pod opieką siostrzenicy Piotrka małemu nic się nie stanie. Chociaż tęsknota za nim już zaczyna dawać się we znaki, wiem, że gdyby nie przyjaciel, nie miałbym z kim zostawić swojego synka. Zapewne zabrałbym go ze sobą, ale taka długa podróż nie jest dobrym wyjściem, zwłaszcza dla trzylatka. Chociaż ciągle czuję strach, wiem, że postępuję słusznie. Maks może tego nie zrozumieć, ale wszystko co robię, robię dla jego dobra. Wtem po mieszkaniu rozlega się dzwonek do drzwi, więc zmuszony jestem pójść otworzyć. Tak, jak się spodziewałem, w progu stoi Ada. Uśmiecham się do niej, po czym robię miejsce, by mogła wejść.

            - To ja w takim razie was zostawiam – mówię wesoło – mały, bądź grzeczny!

            - Dla ciebie wszystko, tatuś! – odpowiada, po czym mnie przytula.

Jeszcze przez kilka minut trwamy w takim bezruchu. Po raz kolejny myślę, jak bardzo chciałbym zostać w domu, przy swoim jedynym dziecku. Lecz czas zaczyna mnie gonić i już niestety muszę się spieszyć. Składam na czole malca pocałunek na pożegnanie, po czym opuszczam swoje przytulne lokum.

###

 Kiedy tatuś wychodzi, znowu robi mi się smutno. Nie lubię, jak wyjeżdża, bo zawsze za nim tęsknię i czekam aż wróci. Chociaż zawsze mówi mi, że to na krótko i tak po moich malutkich policzkach lecą łzy. Kocham tatę i nie chcę, żeby coś mu się stało! Nie chcę też, w najgorszym wypadku, mieszkać u innych ludzi, bo strasznie boję się obcych!

            - Maks – słyszę, że Ada mnie woła – na co masz dzisiaj ochotę?

            - Nie wiem… - odpowiadam, chowając się za kanapą.

            - Spokojnie – opiekunka uśmiecha się do mnie – może będziemy budować z klocków?

            - Tak! Tak! Tak! – krzyczę, bo to moja ulubiona zabawa.

Po chwili wychodzę ze swojej kryjówki i podaję Adzie rękę. Idąc malutkimi kroczkami, prowadzę ją do swojego pokoju. Niania cichutko zajmuje sobie miejsce na dywanie i czeka, aż przyniosę klocki. Zdejmuję je z najniższej półki, bo tam postawił je tatuś. Ale duże to pudło! Na początku wydaje mi się, że go nie uniosę, ale na szczęście nie jest ciężkie. Mija tylko jedna mała chwilka, nim przynoszę je do opiekunki i wysypuję na podłogę.

            - Co byś chciał zbudować? – niania znowu zadaje mi pytanie.

            - Duży dom – odpowiadam – taki, który pomieści mnie i tatę, i może jakieś zwierzątko.

            - Pieska? -  dopytuje Ada.

            - Tak! – uśmiecham się.

Czuję, że ona zaczyna głaskać mnie po główce. To miłe. No i Ada ma bardzo ciepłe ręce, co sprawia, że dotyk jest fajniejszy. Nie lubię, jak ktoś zimnymi dłońmi dotyka moich łapek, czy kładzie je na główce. Zawsze odpycham takie ogromne łapsko, po czym tulę się do tatusia, o którym staram się teraz nie myśleć. Zamiast tego skupiam się na wybieraniu klocków jednego koloru. Najpierw żółte, potem niebieskie, a na końcu czerwone. Układam je na trzech osobnych kupkach, a po chwili zaczynam budowę „ naszego” domu. Jak tata wróci to mu pokażę i opowiem, jak będzie wyglądał w środku. Pewnie się ucieszy i będzie zadowolony, że nie rozrabiałem.

            Po długich godzinach domek dla mnie i tatusia zostaje skończony. Ale się musiałem nagłówkować! Nie do końca wiedziałem, jak go zbudować, żebyśmy się zmieścili, jednak udało mi się. Po skończonej zabawie Ada zaprosiła mnie do kuchni na obiad, który dla mnie przygotowała. Właśnie siedzę przy stole i wsuwam, aż mi się uszka trzęsą! Tak się bałem, że bez taty będzie bardzo smutno, a jest zupełnie odwrotnie. Opowiem mu wszystko, jak wróci!

            - Nie mogę już – mówię, odsuwając od siebie talerz.

            - Dobrze – Ada znowu się uśmiecha – w takim razie zostaw.

            - I tak było pyszne – dodaję i widzę, jak niania się cieszy.

###

            Droga do Rzeszowa mija nam dosyć szybko. Siedzę w autokarze razem z Gruszką, z którym raz po raz zaczynamy nowe konwersacje. Na szczęście większość chłopaków śpi, więc nie musimy kamuflować się z tematami naszych rozmów. Tylko Hain kręci się niespokojnie na swoim fotelu. Owsiki ma, czy jak? W życiu nie widziałem, żeby dorosły facet zachowywał się tak infantylnie. No, ale czego mogę oczekiwać od kolegów z klubu? Hmm… Niczego ponad to, co właśnie wyczynia nasz szanowny środkowy.

            - Hain, przestałbyś się wiercić! – staram się grzecznie zwrócić uwagę swojemu koledze.

            - Ty się Divis nie udzielaj – odpowiada – lepiej idź sprawdzić, czy twój dzieciak nie płacze.

            - Mały nic ci nie zrobił, więc zostaw go w świętym spokoju! – odpowiadam.

            - A może pójdziesz przygotować mu mleko? – środkowy wciąż drwi – chętnie zastąpię Cię na boisku.

Nie mam ochoty wdawać się w kolejne potyczki słowne z tym małolatem, dlatego też postanawiam mu nie odpowiadać. Niech wie, że nie ma przed sobą szczeniaka swojego pokroju. Chociaż z drugiej strony jego słowa mocno mnie zabolały, bo kocham swojego synka i nie pozwolę, by ktoś źle o nim mówił. Piotrek nie musi go kochać, ani w ogóle patrzeć w jego stronę, ale niech go nie obraża! Ciekawe, jak zachowałby się szanowny pan środkowy, gdyby ktoś mówił tak o nim? Pewnie obraziłby się na cały świat, włącznie z najbliższymi i płakał gdzieś w ukryciu. Tak samo czuje się pewnie mój Maks, gdy musi słuchać, co ten kretyn wygaduje! Jej, aż współczuje jego rodzinie, że musi znosić wśród siebie takiego matoła!

            - Lucas – słyszę gdzieś obok siebie głos Gruszki – nie przejmuj się.

            - Próbuję – odpieram, gdy czuję na sobie baczne spojrzenie kumpla.

            - Nie możesz mu się dać prowokować! – nasz kapitan próbuje mi radzić.

            - Łatwo się mówi – odrzekam smutnym głosem.

            - Stary, naprawdę nie przejmuj się – Gruszka jak zwykle nie daje za wygraną.

            - Jesteśmy w Rzeszowie – w autokarze rozlega się głos trenera, co kończy naszą rozmowę.

###

Witam, witam! 

Przepraszam Was za to małe spóźnienie, ale późny powrót z meczu 

skutecznie uniemożliwił mi dokończenie notki.

Zapraszam wszystkich na fanpage.

Jakieś pytania?