Rozdział 12

         Sobota wita nas pierwszym pogodnym porankiem tej jesieni. Promienie słońca zaglądają przez firankę mojej sypialni, skutecznie uniemożliwiając mi dalszy sen. Niechętnie podnoszę się z łóżka, po to by się ogarnąć, zanim wstanie Maks. Wolę się odświeżyć, zanim malec się obudzi, ponieważ później muszę go zająć oglądaniem bajek, a nie chcę, żeby cały czas siedział przed telewizorem. To tak, jakby nie było innych zajęć. Pospiesznie wyjmuję z szafki czyste spodnie oraz koszulkę. W chwilę po tym pędzę do łazienki. Szybko się przebieram i myję zęby. Ogolenie zarostu postanawiam dziś odpuścić, ponieważ wiem, że mój kochany maluch zaraz poprosi mnie o coś do zjedzenia. Dzieje się tak, jak przypuszczałem. Gdy po raz drugi przekraczam dziś próg pomieszczenia zwanego łazienką, Maks staje w drzwiach swojego pokoju. Zaspany wciąż trzyma w rączce misia. Natomiast drugą łapką pociera oczka, jak gdyby nie mógł się przyzwyczaić do oślepiającego światła.

            - Cześć, kochanie – witam synka z uśmiechem – jak ci się spało

            - Dobrze – odpowiada – tylko Hubert ciągle się budził.

            - Ojej… - przybieram na twarz smutną minę – ale nic mu się nie stało

            - Na szczęście nie – maluch uśmiecha się rozbrajająco.

            - To chodź, zrobię ci śniadanie – proponuję.

Maks od razu łapie mnie za rękę, po czym prowadzi do kuchni. W chwilę później siada na swoim krześle i czeka, aż coś mu przygotuję. W pierwszym momencie nie bardzo wiedziałem, na co mój synek może mieć ochotę. Lecz po paru minutach decyduję się na płatki czekoladowe z mlekiem. Nie mija wiele czasu, a ja już stawiam przed malcem miseczkę. Chłopiec odkłada misia na stolik i zaczyna jedzenie.

            - Smacznego – mówię, kiedy mały wkłada do ust pierwszą łyżkę.

            - Dziękuję – odpowiada, po czym wraca do skonsumowania posiłku.

###

            Słoneczna pogoda utrzymuje się przez kolejną część dzisiejszego dnia. To właśnie dlatego postanawiam zabrać syna na spacer. Nie mówiąc mu, co planuję, pomagam mu się ubrać i włożyć buciki. Sam natomiast wrzucam na siebie klubową bluzę oraz kurtkę i wychodzimy na korytarz.

            - Gdzie idziemy? – małemu trudno jest powstrzymać swoją ciekawość.

            - Na spacer – odpieram, nie chcąc trzymać go w niepewności.

            - Naprawdę?! – radość malucha nie zna granic.

            - A wyglądam, jakbym  żartował? – odpowiada pytaniem na pytanie.

            - No nie – mały wybucha gromkim śmiechem.

Gdy upewniam się, że zamki zabezpieczają drzwi naszego lokum, schodzimy z Maksem na dół. Już od chwili, kiedy czujemy pierwszy powiew ciepłego powietrza, krew zaczyna szybciej płynąć w naszych żyłach. Nastroje od razu nam się poprawiają. Nogi od razu niosą nas do pobliskiego parku, gdzie jest całe mnóstwo miejsca do biegania.

            - Kto pierwszy w parku!? – krzyczę, po czym przyspieszam bieg.

Jednakże zupełnie nie mam zamiaru wygrywać. Nie tylko chcę, aby mój syn poczuł smak takiej małej wygranej, ale także chciałbym mieć go na oku. Boję się, że może potrącić go jakiś rowerzysta lub wpadnie pod samochód. Dlatego lepiej, gdy będę go dobrze pilnował. Nie chce również, aby ktoś zarzucił mi złą opiekę nad małym. Chociaż to istotna sprawa, ale teraz nie chcę o niej myśleć. Skupiam się na tym, aby dobrze bawić się na dzisiejszym spacerze. Nie mija kilka minut, a my już jesteśmy na miejscu. Docieramy do serca parku, gdzie znajduje się nieduża łąka pełna jesiennych liści.

            - Może zbierzemy kilka, to zrobię ci ładną dekorację z tych liści? – pytam syna.

            - Nie – odpowiada rozweselony – wolę wojnę!

Uśmiecham się szeroko, po czym biorę w dłonie liście. Rzucam je w stronę Maksa, który od razu odwzajemnia mój atak. Jednakże z każdą chwilą biorę ich w ręce coraz mniej. Pozwalam, aby to mały rzucał nimi we mnie lub w powietrze. Kiedy chłopiec podrzuca liście do góry, one wirują. Natomiast my obserwujemy je z dołu albo łapiemy. Długo bawimy się na środku parku. Jednakże po jakimś czasie chłopcu nudzi się wojna i biegnie w stronę huśtawek na placu zabaw. Lecz kiedy tak pędzi w stronę miejsca zabaw wszystkich dzieci, z jego głowy spada czapka. Mały nie zauważa tego, więc biegnie dalej. Ja natomiast podnoszę z chodnika jego własność i powoli zbliżam się do dziecięcej huśtawki.

            - Zgubiłeś czapkę – mówię, zakładając mu ją na głowę.

            - Mi jest ciepło, nie chcę jej – malec protestuje.

            - Zobaczysz, przeziębisz się – odpieram z troską.

            - Ja nie chcę być chory! – w oczach malucha zbierają się łzy.

            - Więc załóż czapkę – uśmiecham się.

Malec bez większych problemów pozwolił mi nasunąć na główkę niebieską czapeczkę. Nie wiem, dlaczego postanowił jej nie założyć, jednak udało mi się wytłumaczyć, iż powinien ją mieć. Po powrocie do domu zapytam go o to. Mam jednak nadzieję, że nie będę musiał podnosić głosu, bo bardzo tego nie chcę.

            - Tatuś, czujesz jakieś krople, co na nas lecą? – Mały zadaje mi pytanie.

            - Ups, chyba zaczyna padać… - rozglądam się dookoła.

Kiedy kolejne krople deszczu spadają na nasze głowy, zatrzymuję huśtawkę, na której siedzi Maks. Biorę chłopca na ręce i czym prędzej biegniemy w stronę naszego bloku. Jednak zanim dostajemy się na klatkę schodową, jesteśmy cali mokrzy. No cóż, mały może się rozchorować, a tego akurat nie chcę.