Rozdział 14

Do domu udaje mi się wrócić niemal nad ranem. Ponieważ wypity alkohol buzuje już w mojej głowie, z trudem pokonuję kolejne stopnie prowadzące do mojego lokum. Lecz po dobrych paru minutach udaje mi się. Już mam wyjąć klucze, kiedy drzwi się otwierają. Niania mojego syna oferuje swoją pomoc w doprowadzeniu mnie do sypialni, a ja chętnie korzystam.

            - Jak się bawiłeś? – pyta, okrywając mnie kołdrą.

            - Cu… Cu… cudownie – bełkoczę.

Ada uśmiecha się dobrotliwie, po czym opuszcza mój pokój. Starannie zamyka za sobą drzwi, dzięki czemu zyskuję poczucie prywatności. Już mam odejść w krainę Morfeusza, gdy słyszę cichy szelest. Nie otwieram nawet powiek, ponieważ sądzę, iż to drzewa szumią za oknem. Jednak z każdą chwilą owy hałas zaczyna się wzmagać. Próbuję nakryć sobie głowę poduszką, ale to na nic. Nagle czuję dodatkowy ciężar na materacu. Z wolna odwracam się w tamtą stronę i nie mogę uwierzyć w to, co widzę?! Ada w koszulce z wyzywającym dekoltem leży tuż obok mnie. Już nie jestem pewien, czy to pijacki koszmar, czy też rzeczywistość. O wszystkim przekonuję się, gdy opiekunka składa namiętny pocałunek na moich ustach.

            - Co ty tutaj robisz? – pytam, jak gdyby udało mi się wytrzeźwieć w jednej chwili.

            - Yyy… - dziewczynie wyraźnie odjęło mowę – sprawdzam, czy czegoś nie potrzebujesz.

            - Jak widzisz, niczego – odrzekam sucho.

            - Ada! – z pokoju obok dobiega krzyk Maksa – pić mi się chce!

            - Bądź tak dobra i zanieś małemu sok, stoi na stole w kuchni – dodaję jeszcze, po czym ponownie staram się zasnąć.

Jednak zanim ponownie udaje mi się odpłynąć, słyszę, jak Ada wychodzi. Ponownie zamyka za sobą drzwi, co daje mi o wiele więcej prywatności,  a także spokoju. W mieszkaniu panuje teraz niesamowita cisza, którą mącą jedynie kroki niani, która widocznie wykonuje moje polecenie. Lecz po paru minutach i ten odgłos cichnie. Przypuszczam, że dziewczyna jest w pokoju mojego synka. Pewnie podała mu już picie, a teraz opowiada jakąś bajkę, aby ten ponownie zasnął. Jestem wręcz przekonany, że ona dobrze zajmie się małym, dlatego znów zamykam powieki. Ze spokojem przypominam sobie wydarzenia minionego wieczoru. Taniec z Dominiką i tę zniszczoną sukienkę.

            - Przestaniesz już wreszcie marudzić?! – jak przez mgłę dochodzą do mnie kolejne odgłosy z pokoju mojego synka.

            - Ale ja jestem głodny – maluszek wzbrania się płaczliwym głosem.

            - Najwcześniej dostaniesz śniadanie – ucina definitywnie Ada, po czym nieco za głośno trzaska drzwiami.

Pomimo tego, że ufam opiekunce mojego syna, jej zachowanie mi się nie podoba. Jak ona może tak traktować dziecko. Wiem, iż moja trzeźwość odbiega od standardów, aczkolwiek w podświadomości czuję, że coś jest nie tak. No cóż, porozmawiam z nią o tym rano.

###

            Jak tylko się budzę, biegnę do pokoju tatusia. Chociaż w nocy spałem, to udało mi się usłyszeć, że wraca. Nie było go w domku tylko przez ostatni wieczór, a ja już zdążyłem się za nim stęsknić. Teraz wkładam kapcie-kaczuszki na stopy i biegnę. W mgnieniu oka wspinam się na łóżko, po czym przytulam tatę.

            - Cześć, mały – wita mnie całusem w czoło – wyspałeś się?

            - Jak zawsze – uśmiecham się szeroko.

Po chwili tatuś zamyka mnie szczelnie w swoich ramionach. Trwamy w tym uścisku przez kilka minut, a później on przybiera na twarz poważną minę. Wygląda tak, jakby z jakiegoś powodu zrobiło mu się przykro albo chciał zacząć płakać.

            - Co się stało, tatusiu? – pytam z troską.

            - Kochanie… - tata milknie na parę sekund – przepraszam, że wczoraj byłem dla ciebie taki nie miły…

            - Bałem się… - wyznaję.

            - Wiem, i jeszcze raz bardzo cię za to przepraszam – tatusiowi jest naprawdę bardzo smutno.

Zupełnie nie wiem, co odpowiedzieć. Wczorajsze zachowanie taty wzbudziło we mnie strach, a później było mi smutno. Wiem, że on nie zrobił tego specjalnie, ale jakoś nie wierzę, żeby jego przeprosiny były szczere.

            - Tatuś, a te twoje przeprosiny są szczere? – pytam.

            - Oczywiście – uśmiecha się cierpko – jeśli chcesz, to po treningu gdzieś cię zabiorę.

            - A gdzie? – dociekam.

            - Hmm… - tata przez moment się zastanawia – co powiesz na aqua park?

            - Tak, tak! – krzyczę wesoło.

Teraz to ja przytulam tatusia, chcąc mu w ten sposób podziękować za to, że znów spędzimy razem czas. Widzę jeszcze, jak się uśmiecha do mnie a potem wychodzi z łóżka i biegnie do łazienki. Również niechętnie zwlekam się z dużego łóżka, po czym znowu zakładam kapcie. Powoli, a zarazem ostrożnie kieruję się do kuchni, w której wspinam się na ulubione krzesełko.

            - Co dziś na śniadanie? – pytam swoją opiekunkę.

            - Może tosty? – Ada się do mnie uśmiecha.

            - Super! – z mojej malutkiej krtani wyrywa się okrzyk radości.

Kiedy niani zabiera się za przygotowanie tostów, cierpliwie czekam na swoje śniadanie. Jestem już naprawdę bardzo głodny, ale nie chcę ściągać na siebie jej uwagi. Nie chcę, żeby zmienił się jej humor, a co za tym idzie, żeby dała mi kolejną karę.

            - Lecę na trening – mówi tata, który całuje mnie znowu w czółko.

            - Pa, tatuś! – krzyczę jeszcze stronę drzwi.

###

            Od kilku dobrych godzin siedzę przy oknie w swoim pokoju i obserwuję padający śnieg. Nigdy wcześniej nie widziałem zasypanych ulic, samochodów, czy podwórek przed sąsiednimi blokami. To właśnie dlatego ten widok wywiera na mnie ogromne wrażenie. Płatki są grube i bardzo szybko pokrywają wszystkie napotkane przedmioty. Nagle słyszę dzwonek do drzwi. Czym prędzej wołam Adę, bo mi samemu nie wolno otwierać. Zwłaszcza obcym.

            - Witam. – słychać jakiś kobiecy głos – czy zastałam Maksa.

            - Owszem – w głosie niani pojawia się niepewność – a kim pani jest?

            - Katherina – kobieta przedstawia się – jestem jego matką.

Ostatnie słowa wprawiają mnie w duże osłupienie. Nie rozumiem, czego ona ode mnie chce! Ja przecież mam tylko tatę, no a mama zostawiła nas, gdy byłem bardzo malutki. I teraz nagle pojawia się, żeby mnie odwiedzić? To bardzo, bardzo dziwne…

            - Maks, chodź tutaj – słyszę nawoływanie niani.

            - Ale ja nie chcę! – odpowiadam, dalej siedząc przy oknie.

Ada nie odpowiada. Zamiast tego zaprasza nieznajomą kobietę do środka i pokazuje jej drogę w kierunku naszego salonu. Słyszę jeszcze, jak ona zajmuje sobie miejsce na sofie, cierpliwie czekając na moje pojawienie się. Jednak ja nie zmieniam swojego zdania. Nadal nie chcę tam iść. Ale moje nadzieje, że zostanę w swoim pokoju stają się naprawdę nikłe. Po chwili w progu pomieszczeniu staje Ada, a za nią ona.

            - Maks – uśmiecha się do mnie przymilnie – mama do ciebie przyszła.

            - Ale ja mam tylko tatę – próbuję się bronić przed jej wejściem.

            - Mamę też – kobieta znowu się do mnie uśmiecha.

W chwilę później moja niby mama wchodzi do środka. Siada na moim łóżku i czeka, aż do niej podejdę. Nie wiem, czy kiedyś ją widziałem. Ma rude włosy i jest bardzo szczupła. Nawet zbyt szczupła. Twarz, chociaż umalowana, to widać na niej siniaki i wystające kości policzkowe. Ona wygląda wręcz strasznie.

            - Synku – mówi bardzo łagodnie – jestem twoją mamą.

            - Nie wierzę ci – odpowiadam wystraszony i zawstydzony.

            - No to chodź, coś ci pokażę.

Uśmiechając się do mnie wyjmuje z torebki jakiś kalendarz. Z za ciemnej okładki wyłania się jakieś zdjęcie. Jest stare i zniszczone, ale to nic. Ona znów prosi, żebym do niej podszedł.

            - Widzisz? – pokazuje mi wspomnianą fotografię – tu jestem ja i twój tata.

            - A ten dzidziuś to ja? – pytam zaciekawiony.

            - Tak, to ty – uśmiecha się do mnie po raz kolejny.

            - Super, że wreszcie mnie odwiedziłaś – wyznaję i przytulam się do niej.