Rozdział 15

 Z każdą chwilą atmosfera w moim pokoju się rozluźniała. Mama stara się opowiedzieć mi zabawne historie i trochę się ze mną pobawić. Muszę powiedzieć, że jest naprawdę fajnie. Ale w pewnej chwili mama robi się smutna. Siada na moim łóżeczku i chowa twarz w dłoniach. Zupełnie, jakby nad czymś myślała.

            - Co się stało, mamusiu? – pytam równie zasmucony.

            - Nic, synku… - odpowiada dość niepewnie.

            - No to, dlaczego przestałaś się uśmiechać?

            - Po prostu się zamyśliłam – na jej twarzy znowu widzę uśmiech – może pójdziemy na spacer?

            - Taaaak! – odpowiadam entuzjastycznie, co sprawia mamusi radość.

Kiedy tylko kończę tą bardzo krótką rozmowę z moją mamą, w pokoju pojawia się Ada. Niania uśmiecha się do nas i również zajmuje miejsce na moim łóżku. Przez parę minut przygląda się, jak pokazuję mojemu misiowi kolekcję samochodów.

            - Chcesz iść z mamą na spacer? – Ada przerywa panującą tu ciszę.

            - Bardzo! – odsłaniam w uśmiechu swoje białe ząbki.

            - No to podejdź do mnie, ubiorę cię – niania ucina dyskusję.

Po chwili wyjmuje z odpowiednich szufladek moje rzeczy. Pomaga włożyć mi rajstopki, daje też ciepłe spodnie i bluzę. Szybko pomaga mi także założyć  kurtkę. Buciki już wkładam sam. Chcę pokazać mojej mamie, że jestem samodzielny. Jednak czapeczkę znowu zakłada niania. Zawiązuje ją starannie. Później odprowadza nas na sam dół. Wyjmuje z piwnicy wózek dla mnie, po czym daje mamie kilka rad, jak powinna się mną zająć.

            - Tylko wróć z nim na obiad – Ada uśmiecha się trochę sztucznie i wraca na górę.

Mama też się uśmiecha, czym daje znak niani, że będzie ze mną w domku o umówionej godzinie. Chociaż wiem, jaki krótki jest ten nasz spacerek, staram się o tym nie myśleć. Zamiast tego obserwuję te wszystkie zaśnieżone samochody z bliska. Oglądam też ślady stóp zostawione przez przechodniów na białym puchu. Muszę powiedzieć, że to bardzo ciekawy widok! Jeszcze nigdy nie widziałem czegoś równie fajnego!

            - Mama! – krzyczę radośnie, kiedy jesteśmy w parku – a ulepimy bałwana?!

            - Śnieg jest jeszcze mokry – odpowiada mi – no i się nie lepi.

            - Szkoda – moje usta zakrzywione są w podkówkę – mam nadzieję, że następnym razem już się nam uda.

            - Też mam taką nadzieję – mama całuje mnie w policzek i idziemy dalej.

###

            Dzisiejszy dzień powinien był skończyć się już dawno temu! Wszystko jest nie tak! Począwszy od tego, że nie mam ze sobą bardzo potrzebnego stabilizatora, skończywszy na tym, że Hain znów ma muchy w nosie.

            - Divis, zapomniałeś zabrać ze sobą dzieciaka? – pyta z drwiną w głosie.

            - Piotrusiu – silę się na spokój – to nie jest twoja sprawa.

            - Nie wolno już nawet zapytać?

            - Sądzę, że i tak nie wiele cię to obchodzi, bo najchętniej udusiłbyś małego gołymi rękoma.

Nie wdaję się w żadną dłuższą dyskusję z nim, ponieważ to jest bez sensu. Ten dwulicowiec pyta się o Maksa jedynie dlatego,  żeby komuś dokuczyć. Nam, kolegom z drużyny nie za bardzo może podocinać, bo my od razu ustawiamy go do pionu. I trener również. A taki maluszek, jak mój syn, co mu powie? W geście obrony może on najwyżej kopnąć tego kretyna w wiadome miejsce. Przyznam, że wyglądało by to bardzo komicznie, a co za tym idzie mielibyśmy się z czego pośmiać. Tak dla odmiany. Jak on nabija się z nas, my z niego również możemy. Po tej krótkiej rozmowie ze środkowym, przypominam sobie o brakującym stabilizatorze. Jestem na siebie wściekły, że zapomniałem go włożyć, ale opieka nad Maksem nieco wyprowadziła mnie dzisiaj z równowagi. No trudno, obejdzie się bez. Nadal żałując, iż nie mogę osłonić niegdyś kontuzjowanej kostki, siadam na podłodze, aby zawiązać buty. W chwilę później razem z Gruchą jesteśmy już gotowi, a swoje kroki kierujemy na siłownię.

            - Panowie, a gdzie jest reszta? – trener pyta na powitanie.

            - eee… yyy… - jąkam się niepewnie – jeszcze się tam wydurniają – mówię w końcu.

            - Przypominaliśmy, że mają już kończyć – Piotrek włącza się do dyskusji.

            - Ale Hain znów jest nabzdyczony i pewnie sobie z niego żartują – dodaję.

Szkoleniowiec z prędkością światła opuszcza siłownię. Razem z Gruchą słyszymy jego głośne kroki, kierujące się ku szatni. Nie puka. Zamiast tego, niczym tornado udaje mu się wtargnąć do środka.

            - No to się trener zirytował – mówię przez śmiech.

            - Powinien im dołożyć dodatkowe godziny do odtrenowania – kapitan komentuje krótko.

Nim zdążymy się obejrzeć, a przez otwarte drzwi siłowni widać idących, jak na skazanie, naszych kolegów. Po raz kolejny uśmiecham się pod nosem i staram się dostrzec, czy dołączą do nas, czy też pójdą na halę. W chwilę po tym zauważam zespół idący w kierunku boiska.

            - to jednak taktyczny- mówię tylko, po czym dołączamy do reszty zespołu.

###

            Generalnie rzecz biorąc, wolałbym zajęcia na siłowni. Tam przynajmniej wyładuję nadmiar swojej energii, a co ważniejsze, pracuję w ciszy. Jednak moje zachcianki nijak mają się do decyzji, którą podjął dziś trener. Gdyby wszyscy byli na czas, szanse na trening siłowy były by o wiele większe. Jednak taktyka, którą obecnie się zajmujemy, jest równie ważna. Właściwie to nawet najważniejsza.

            Ostatnią fazą naszych dzisiejszych zajęć jest mecz szóstki wyjściowej na rezerwową. Moje zdziwienie jest spore, gdy okazuje się, że w naszym zespole ma zagrać ten wyrośnięty dzieciak pod tytułem Piotr Hain. Dzisiaj jestem na niego mega wściekły, więc wolałbym go po drugiej stronie siatki, ale to nie mnie rozdzielać zadania. Nie mniej jednak, gdybym mógł palnął bym go w ten głupi łeb, czego jednak staram się nie okazać. Nie chcę wprowadzać nerwowej atmosfery na ostatnim treningu przed spotkaniem z warszawską Politechniką. Tłumię więc wszystkie emocje, po czym przystępujemy do gry. Wszystko układa się całkiem dobrze, aż do pewnego momentu. Wkrótce nasze skupienie zostaje rozwiane przez krzyczącego środkowego.

            - Divis, kretynie! – Hain nie kryje swojej złości – musiałeś nadepnąć mnie na stopę?!

            - Przecież ja ci nic nie zrobiłem! – odpowiadam w podobnym tonie.

            - To niby dlaczego leżę tu teraz i nie potrafię stopą ruszyć?! – środkowy kontynuuje swój atak na mnie.

            - Bo nie potrafisz grać jak człowiek? – pytam z ironią w głosie.

            - Panowie, spokój! – do akcji wkracza Panas – Piotrek, co się stało?

            - Przez tego matoła nie potrafię normalnie stanąć. – siatkarz krzywi się.

Skinieniem głowy trener przywołuje naszego fizjoterapeutę. Lekarz natychmiast podchodzi do, siedzącego już teraz na podłodze, Piotrka. Środkowy czym prędzej zrzuca but ze stopy i zdejmuje skarpetkę. Mariusz przez chwilę wpatruje się w jego stopę, po czym wydaje wstępną diagnozę:

            - Masz pękniętą torebkę stawową.

            - Dzięki wielkie, Divis – kontuzjowany nadal ma do mnie pretensje.

            - Nie mam ochoty się już z tobą kłócić – odpowiadam – ale to nie ja ci to zrobiłem. Zresztą jak, skoro grałem w ataku?

Po tych słowach środkowemu robi się głupio. Piotrek nie wie już, gdzie ma patrzeć, co znaczy tylko tyle, iż nie ma odwagi spojrzeć mi w oczy. Właściwie to dobrze, bo w przeciwnym razie ukręciłbym mu jeszcze kark. Może nie powinienem, ale cieszę się, że wreszcie los odwraca się ku niemu. Za to, jak traktował Maksa i jaki wobec niego był nie miły, już dawno powinien ponieść konsekwencje.

            - Sobala, jutro wyjdziesz w pierwszej szóstce – mówi jeszcze trener – a teraz możecie się rozejść.

            - Do widzenia! – odkrzykujemy chórem, po czym idziemy znów do szatni.

###

**Katherina**

            Kiedy małemu udaje się zasnąć, mam chwilę, aby pomyśleć. Już od wczoraj jestem na głodzie i koniecznie muszę coś wziąć. Tylko skąd? Zatrzymuję się na chwilę przy niewielkim skwerku. Stawiam wózek ze śpiącym synkiem przodem do siebie, po czym sięgam do kieszeni swojej kurtki. W okamgnieniu wyławiam z niej komórkę, w której szukam numeru do znajomego dilera.

            - Kamil? – pytam, gdy chłopak odbiera moje połączenie.

            - Tak – potwierdza – co się stało?

            - Potrzebuję działki – mówię szybko natychmiast.

            - Gdzie jesteś? – z jego ust pada kolejne pytanie.

            - Na tym skwerku przy Gdańskiej.

Wraz z moim ostatnim słowem połączenie zostaje przerwane. Nie wiem, czy mój nowy dostawca przyjdzie, czy też nie. Jednak nie biorę pod uwagę, jego nieobecności tutaj. Głód to największy horror w życiu uzależnionego ćpuna. Na początku bierze się tylko dla zabawy, potem po to, aby w ogóle funkcjonować. Chociaż już kilkakrotnie próbowałam terapii, zawsze głód był ode mnie silniejszy. Nie raz zdarzyło mi się wiać z różnych ośrodków. Zawsze z powodzeniem.

            - Co to za dzieciak? – słyszę na powitanie od Kamila.

            - Ten dzieciak to mój syn – mówię – a od jego ojca mogę wyciągnąć trochę kasy.

            - Takie buty – uśmiecha się ironicznie – masz.

Gdy podaje mi woreczek wypełniony białym proszkiem, moje źrenice od razu robią się większe. Świadomość, że niebawem zażegnam narkotykowy głód jest wręcz nie do zniesienia, a radość na widok paru gram amfetaminy jest większa niż u dziecka, które dostało nową zabawkę. Pospiesznie łapię niewielki woreczek od swojego dostawcy. Trzęsącymi się dłońmi otwieram go, po czym upajam się delikatnym zapachem. W okamgnieniu wyjmuję z niewielkiej torebki swoją kartę ubezpieczeniową, a z portfela rozprostowany banknot. Ach! Tak nie wiele trzeba mi do szczęścia! Bardzo szybko udaje mi się zaaplikować odpowiednią działkę. Narkotyk od razu zaczyna działać, a ja czuję się o wiele szczęśliwsza. Nie zmienia to jednak faktu, iż zaczynam odczuwać zimno. Poza tym zbliża się umówiona pora, więc muszę odprowadzić synka do domu. Mały i tak cały czas śpi. To dobrze. Nie chcę wciąż odpowiadać na jego dociekliwe pytania. Wiem, że dawno się nie widzieliśmy, ale nie oznacza to, iż musi wszystko wiedzieć. Co mu powiem? Że jestem ćpunką i zależy mi na pieniądzach jego ojca? Owszem, jest tak, ale Maks to dziecko, które nie musi wszystkiego wiedzieć. Nim udaje mi się obejrzeć, jesteśmy na osiedlu, na którym mieszkają. Powoli zmierzam w stronę ich bloku. Lecz w pewnej chwili staję na chodniku, jak wryta. „ No to jestem ugotowana” – myślę, gdy przed moimi oczyma wyrasta Lukas.

            - Katherina, co ty tu robisz? – pyta zdziwiony.

            - Spaceruję z własnym synkiem – odrzekam – a co, nie wolno mi?

            - Nie. Nie wolno – siatkarz mówi przez zaciśnięte zęby – dobra mamusia się znalazła?

            - Nawet jeśli, to mam prawo zabrać małego na spacer! – krzyczę.

Siatkarz przez jedną krótką chwilę nie wie, co odpowiedzieć. I dobrze. Nie będzie mówił mi, czy mogę zabrać małego na spacer, czy nie. W końcu jestem jego matką. Jeszcze.

            - Będę starała się o prawo do opieki nad małym! – mój głos znów jest podniesiony.

            - Niedoczekanie twoje! – ten marny siatkarzyna również krzyczy.

I to jest jego błąd. Krzyczy zbyt głośno, co powoduje, iż Maks się obudził. Malec jest zdezorientowany i wystraszony. Nie wie, co się dzieje i nie ma osoby, która pomoże mu się uspokoić.

            - Zapomnij, że jakikolwiek sąd przyzna ci prawo opieki! – kończy dyskusję, po czym zabiera małego na górę.

A ja zostaję przed blokiem sama, z tysiącem myśli w głowie.