Rozdział 18

            Kiedy Adzie wreszcie udaje się zamknąć na klucz drzwi do naszego domku, schodzi do mnie. Jest bardzo zdenerwowana. Dlatego boję się cokolwiek powiedzieć, żeby nie zdenerwować jej jeszcze bardziej. Ale rączka tak mnie boli, że nie mogę nie płakać. Cichutko łkam, zasłaniając oczka drugą łapką. Lecz ona wydaje się wszystko słyszeć. Jej spojrzenie jest takie groźne, że gdyby mogła zabijać, to już dawno bym nie żył.

            - Czego znowu płaczesz? – Ada gromi mnie wzrokiem.

            - Ała! – z mojego gardełka wydobywa się krzyk – rączka mnie boli!

            - To miało boleć – mówi przez zęby, po czym zapina mnie w foteliku.

Nie wiem, kiedy dojeżdżamy do szpitala. Ze snu wyrywa mnie stukot kroków, których w tym miejscu jest bardzo dużo. Po chwili moja niania wyjmuje mnie z samochodu. Znów niechętnie bierze mnie na swoje ręce i kierujemy się w stronę dużych drzwi. Na początku nie za bardzo rozumiem, gdzie jesteśmy. Dopiero po jakimś czasie zauważam, że Ada zabrała mnie do szpitala. Nigdy w takim miejscu nie byłem, więc trochę się boję. Jednak opiekunka nie zwraca na to najmniejszej uwagi. Zamiast tego podchodzi do dużej lady i pyta pani w białym fartuchu, czy może przyjąć nas jakiś lekarz. Jest nazbyt miła i zdenerwowana. To aż do niej nie podobne! Chociaż tutaj, w szpitalu nie może być dla mnie niedobra. Musi się opanować, żeby pan doktor nie uznał jej za złą mamę lub opiekunkę. Dopiero po jakimś czasie bardzo młoda pielęgniarka poprosiła nas do gabinetu.

            - Tylko spróbuj powiedzieć, że ja cię zepchnęłam ze schodów, to uduszę – mówi ledwo słyszalnym szeptem.

Czując rosnący w moim serduszku strach, potulnie kiwam główką. Niania czochra mnie po moich jasnych włoskach i lekko się uśmiecha. Tuż po wejściu do gabinetu ostrożnie zdejmuje ze mnie kurteczkę, którą wiesza na swoim krześle. Pan doktor podchodzi do mnie, oglądając bolące mnie miejsca.

            - Co się stało, młody człowieku? – pyta z uśmiechem.

            - Ja… ja… ja… się przewróciłem – odpowiadam powoli.

            - Podłoga była śliska, a ja nie zdążyłam mu o tym powiedzieć – do rozmowy włącza się Ada.

            - No, dobrze – lekarz znowu się uśmiecha – musimy zabrać cię na prześwietlenie.

Opiekunka bez słowa bierze mnie znowu na ręce, po czym idzie za panem doktorem. Nadal widzę, że nie jest z tego wszystkiego zadowolona. Dodatkowo mruczy pod nosem bardzo nieprzyjemne słowa, wobec mnie. Jej zdaniem jestem głupią łamagą, która nie potrafi sama zejść ze schodów. Wiem, że to nie jest prawda. Wiem również, że niania mnie nie lubi i opiekuje się mną, bo chce być blisko mojego taty. Jednak teraz nie mogę o tym myśleć, bo boję się badania. Wszyscy, poza Adą uśmiechają się tam do mnie i mówią, żebym się nie bał. Właściwie to nawet nie ma czego. Prześwietlenie nie boli.

###

            Kiedy pan doktor ma już wyniki moich badań, wracamy do jego gabinetu. Przez chwilę wpatruje się w zdjęcia moich kości i nie jest zadowolony. Mówi, że rączka jest złamana, więc będzie musiał założyć mi gips.

            - Czy mogłaby się pani skontaktować z jego ojcem? – pyta lekarz rzeczowo – musimy go powiadomić o wypadku synka.

            - Zaraz, zaraz… - niania sięga do swojej torebki – niestety nie wzięłam telefonu.

            - To nie dobrze… - pan doktor znów się zasępia – a może zna pani na pamięć?

            - Bardzo mi przykro – na twarzy mojej niani pojawia się udawany smutek.

Lekarz kiwa głową, nie mogąc zrozumieć, dlaczego niania nie może skontaktować się z tatą. Przecież to jest wręcz nie możliwe! Ona nie chce do niego zadzwonić, żeby nie wydało się, że mnie bije! Ada się po prostu boi!

            - To jak? – pan doktor przerywa milczenie – przypomni sobie pani numer telefonu taty chłopca?

            - Dobrze – opiekunka kapituluje dopiero po dłuższej chwili.

Jak się okazuje, ona wcale nie zapomniała swojego telefonu, tylko leżał na samym dnie jej torebki. Znajduje go więc, po czym dyktuje panu naprzeciwko szereg cyferek. Nie patrząc na nią mężczyzna wykonuje telefon. Informuje mojego tatusia o wypadku, po czym zaczyna zakładanie mi gipsu na rączkę. Trwa to zaledwie parę minut i tak zabawnie łaskocze! Śmieję się cichutko razem z panem doktorem. To wszystko wygląda tak, jakbyśmy byli dobrymi kolegami.

            - Na nóżkę założę ci tylko opatrunek i przepiszę maść – mówi do mnie – za kilka dni będziesz mógł chodzić.

            - Będę mógł chodzić?! – nie mogę uwierzyć w jego słowa.

            - Tak – lekarz znów się uśmiecha – a pani radzę lepiej zajmować się chłopcem.

Niania znów kiwa potakująco głową, chociaż ja wiem, że w środku się gotuje. Bierze jeszcze receptę na lekarstwa i zaczyna mnie ubierać.

            - A to dla ciebie – mówi pan doktor i podaje mi lizaka – za to, że byłeś taki dzielny.

Ada niechętnie patrzy, jak biorę słodycz od mężczyzny i go odpakowuję. W chwilę później znów bierze mnie na ręce. Później się żegna i wychodzimy. W drodze powrotnej nie zaszczyca mnie nawet jednym słowem. W sumie to nawet dobrze. Wsłuchując się w tą błogą ciszę, zasypiam.

###

            - Dzień dobry. – słyszę, gdy odbieram telefon – z tej strony Karol Łukasik. Lekarz chirurgii dziecięcej w szpitalu w Olsztynie.

Kiedy słyszę, kto i w jakiej sprawie do mnie dzwoni, stopy się pode mną uginają. Zostawiając synka pod opieką Ady, ufałem, że zajmie się nim najlepiej, jak potrafi. A tym czasem Maks ulega wypadkowi, bo poślizgnął się na niedawno umytej podłodze. Teraz mam szczerą ochotę ją udusić. Co za nieodpowiedzialna baba! Gdybym teraz był w domu, już dawno straciłaby pracę. Jednak nie ma nikogo, kto zająłby jej miejsce. Dlatego też muszę na razie się powstrzymać.

            - O co chodzi? – pytam po paru sekundach milczenia.

            - Pański syn złamał sobie rękę i skręcił kostkę – słyszę – według niani poślizgnął się.

            - Rozumiem – udaje mi się wykrztusić – czy to coś poważnego?

            - Na szczęście nie – mówi specjalista – chłopiec za parę dni będzie mógł chodzić.

Gdy słyszę, że mały szybko z tego wyjdzie, z mojego serca spada ogromny kamień. Nagle zdaję sobie sprawę, iż wypadek, któremu uległ Maks nie był celowy. W końcu jak można wytłumaczyć dziecku, że nie może biegać, kiedy podłoga jest mokra? Cała złość, jaka zrodziła się we mnie w stosunku do Ady opadła tak szybko, jak się pojawiła. Zrobiła wszystko, co mogła, aby udzielić małemu pomocy.

            - chłopiec pyta, kiedy pan wróci do domu – chirurg wyrywa mnie z dziwnego letargu.

            - Wrócę jutro – odpieram.

            - A więc do widzenia – mówimy w tym samym momencie.

Obracam w dłoniach miniaturowego Fiśla, którego kupiłem dla małego przed meczem. Z jednej strony cieszę się, iż niania udzieliła Maksowi pomocy, a z drugiej mam wobec niej poważne wątpliwości. Muszę się jej uważnie przyjrzeć – postanawiam.

            - Divis, zwijaj się – za drzwiami słyszę głos Ferensa – zaraz jedziemy!