Rozdział 21

- Maks, musimy się ubierać – mówi tatuś natychmiast po wejściu do pokoiku.

            - Ale jak to? – pytam smutno – gdzie idziemy?

            - Ściągnąć gips – słyszę w odpowiedzi.

            - Hurra! – krzyczę, przytulając tatę.

Jednak on bardzo szybko odstawia mnie na podłogę. Uśmiecha się jeszcze, po czym wyjmuje z szufladek kolejne ubrania. Pomaga założyć mi zarówno koszulkę, jak i resztę rzeczy. Mija zaledwie parę minut, a my już jesteśmy gotowi. Żeby nie tracić czasu, tata znosi mnie na rączkach do samochodu. Szybko zapina mnie w moim foteliku, a później jedziemy. Lubię siedzieć z przodu, obok taty. Oglądam wtedy przez dużą szybę, co się dzieje na drodze. Czasami obserwuję ludzi, jak w pośpiechu biegną ulicami miasta. Czasami widzę też dzieci, takie jak ja. Idą za rączkę z rodzicami i grymaszą albo biegną przed siebie. Robi mi się smutno, że nie mogę tak biegać, jak te dzieciaki. Ale nie mogę, zwyczajnie nie mogę. Skręcona kostka jeszcze trochę mnie boli, a uwięziona w gipsie rączka nie będzie od razu taka sprawna, jak wcześniej. Tęsknię za zabawą i bieganiem, dlatego mam nadzieję, że już niebawem będę bawił się z innymi dziećmi w moim wieku, bo jak na razie bardzo, ale to bardzo mi się nudzi.

            - Jesteśmy już na miejscu – mówi do mnie tata, po czym pomaga mi wysiąść.

Staram się iść o własnych siłach, ale kostka ciągle jeszcze boli i przychodzi mi to z trudem. Na szczęście tata zauważa to, dlatego bierze mnie na rączki. Od razu po wejściu do dużego budynku kierujemy się w stronę rejestracji. Tam tatuś umawia nas na wizytę, na którą niestety musimy zaczekać.

            Czekamy, czekamy i czekamy… po korytarzu cały czas chodzą ludzie. Jedni mają w gipsie rękę, inni nogę, dlatego muszą chodzić o kulach. Jeszcze inni nie mają żadnych złamań, ale muszą się źle czuć. W każdym bądź razie siedzenie tutaj jest takie nudne! Już wolałbym zostać w domku i oglądać bajkę albo budować coś z klocków. Jestem bardzo zły, że jeszcze tutaj siedzimy. Już mam powiedzieć tatusiowi, że chcę wracać, kiedy przychodzi nasza kolej. Tata znowu bierze mnie na ręce, by jak najszybciej wejść do gabinetu lekarza.

            - Dzień dobry, młody człowieku – wita mnie ten sam pan doktor, który badał mnie po wypadku – jak się czujesz?

            - Już dobrze – odpowiadam lekko zarumieniony.

            - To bardzo dobrze – pan doktor się do mnie uśmiecha, po czym podchodzi do stolika z narzędziami.

Z wielu błyszczących przedmiotów pan doktor wybiera coś podobnego do dużych nożyc. Ostrożnie rozcina gipsowy pancerz, a później zdejmuje go z mojej rączki, która zdążyła się zrosnąć. Lekarz ogląda ją jeszcze uważnie i bada. Na szczęście wszystko poszło zgodnie z planem i nie ma żadnych komplikacji.

            - Wygląda na to, że wszystko jest w porządku – pan doktor przerywa ciszę – ale konieczna będzie rehabilitacja.

Tata kiwa ze zrozumieniem głową. Pewnie nie spodziewał się, że będę musiał ćwiczyć moją łapkę, ale jako sportowiec wie, że takie zajęcia są konieczne, żeby rączka znowu „działała” tak, jak wcześniej. Chociaż wolałbym nie chodzić na rehabilitację, nie protestuję. Wiem, że tatuś nie zgodzi się na jej odwołanie, a zrobi to tylko dla mojego dobra.

            - Natomiast co do kostki – ciągnie lekarz – wystarczy przez jakiś czas zakładać chłopcu stabilizator.

Tata znowu przytakuje. Czekamy jeszcze, aż pan doktor wypisze dla mnie recepty i już możemy wyjść.

            - Hurra! – krzyczę, gdy jesteśmy na korytarzu – wreszcie zdjęli mi gips!

            - Też się cieszę – mówi tatuś – co powiesz na pizzę, bo zgłodniałem…

            - Tak, tak, tak! – wykrzykuję radośnie – kocham cię!

            - Ja ciebie też – tata całuje mnie w czoło, a potem idziemy do naszej ulubionej pizzerii.

###

** Katherina **

            Dzisiejszy ranek jest dla mnie niesamowitą katorgą. Zapas amfetaminy, który miałam, zdążył się już skończyć, a to oznacza tylko jedno: paskudny, nieopanowany głód! Ciężko jest mi wstać z kanapy, w moim niewielkim salonie. Tak samo ciężko jest mi ruszyć którąkolwiek kończyną. Poza tym czuję, że robi mi się nie dobrze, a do tego pęka mi głowa. Ratunku!- Krzyczę w myślach. Jak sobie z tym wszystkim poradzę? Zaczynam myśleć gorączkowo. Zaraz, zaraz… przecież równie dobrze mogę skontaktować się z Kamilem, a jak znam życie przyniesie mi na kreskę chociaż jedną, maleńką działkę… Tak nie wiele potrzeba mi do szczęścia… Nie myślę już logicznie. Nie myślę w ogóle. Zamiast tego, sięgam po leżący gdzieś w pościeli telefon. Bez wahania wybieram właściwy numer, a potem czekam na połączenie.

            - Kamil? – pytam ledwo słyszalnie – mógłbyś mi podrzucić działkę?

            - Kiedy? – dealer jest bardzo rzeczowy.

            - Najlepiej od razu – mówię, rozłączając się.

Nie mija pół godziny, a ja już słyszę dzwonek do drzwi. Nie mam siły, aby wstać i otworzyć. Jednak drzwi nie są zamknięte na klucz, dlatego mój gość sam się domyśla, iż może wejść. Już parę sekund później widzę w progu salonu znajomą twarz. Kamil siada w fotelu, natomiast w dłoni trzyma woreczek wypełniony białym proszkiem.

            - Kiedy spłacisz dług? – pyta niemal od razu.

            - Jak tylko uda mi się cokolwiek zarobić – odpieram.

Błagalnym wzrokiem wpatruję się w woreczek z amfetaminą. To jest to, czego potrzebuję.  Ten niepozorny proszek pozwoli mi zapomnieć o bólu, dzięki temu odzyskam dobre samopoczucie. Jednakże mój stały dostawca nie zamierza mi dać narkotyku, dopóki nie umówię się z nim na konkretny termin. Jednak nie wiem, jak potoczy się moja praca. Czy będę miała wystarczająco dużo klientów, aby oddać dług? Tego niestety też nie wiedziałam. Za to wpadł mi do głowy pewien pomysł.

            - Wiesz, co? – patrzę na niego dosyć zalotnie – zapłacę ci od razu.

            - Co chcesz przez to powiedzieć? – Kamil jest wyraźnie zdezorientowany.

            - Właśnie to – składam na jego ustach namiętny pocałunek.

Chłopak od razu zrozumiał, co chcę mu powiedzieć. Od razu podał mi wspomniany towar, dodatkowo pomógł mi go zaaplikować. Do tego celu przynoszę z sypialni czystą strzykawkę, jak również pasek, który noszę w spodniach. Już w kilka minut później jest po wszystkim. Odzyskuję siły, dlatego też bez przeszkód mogę przejść do rzeczy, a co za tym idzie, od razu spłacić dług wobec niego.

###

            - Byłaś świetna – słyszę z ust dealera komplement.

            - To moja praca uśmiecham się kokieteryjnie.

Kamil już nie odpowiada. Zamiast tego, zostawia mi dodatkowe dwa woreczki z amfetaminą. Czego, jak czego, ale dodatkowej porcji prochów się nie spodziewałam. No cóż, lepiej dla mnie, że nie będę musiała żebrać od dziewczyn w pracy, albo od Kamila na kreskę. Tak to później jest. Nie zapłacę raz, drugi i kolejny, co będzie równoznaczne z odcięciem dostawy w momencie, gdy tego potrzebuję. Na to jednak nie mogę sobie pozwolić. Lecz teraz nie chcę myśleć o tym, w co udało mi się wyposażyć. Odpycham od siebie nieprzyjemne myśli i kieruję się do sypialni. Z szafy wyjmuję kolejne z najbardziej wyzywających ubrań, jakie udało mi się kupić. Makijaż, który robię jest równie wyzywający jak strój.

            - No i tak jest ok – mówię sama do siebie, wkładając do torebki jeszcze strzykawkę i igłę.

W chwilę później schodzę przed blok, gdzie na parkingu stoi mój samochód. Sadowię się za kierownicą, by w kolejnych sekundach odpalić silnik. No cóż… wieczór w pracy czas zacząć!

###

Mam nadzieję, że wybaczycie mi to opóźnienie spowodowane

brakiem weny twórczej.. Rozdział z dedykacją dla

Caroline w podziękowaniu za 300 komentarz :)

No cóż, jak zwykle życzę miłej lektury i do napisania niebawem!:)